به همدم روزهای بی کسیم

وقتی سرم را به آغوش سرد پنجره سپردم تا تکیه گاه اشکهایم باشد، لحظه ای آرام در سکوت به خودم فکر کردم وبه آسمان همیشه ابری قلب یخ زده و سردم و فقط آه کشیدم .....

اما به تو که آینه ی چشمان رهگذر کوچه های دلم هستی فکر کردم , دیدم که میتوانم از اعماق وجودم لبخند بزنم . از آن  هنگام که به من و تو ((ما)) اندیشیدم ,دوباره امیدی در دلم درخشید و امید به فردا و با تو بودن........