مناظره زنـدگی و مـرگ

زندگی: من فرصتی مغتنم برای بودنم
تو اژدهایی مترصد بلعیدن
مرگ: من آغازی به آرامش ابدیم
تو آغازی به آلام دنیوی
زندگی: من خالق یک لحظه شیرین عاشقانه ام
تو جابری که دریغ از این لحظه نداری
مرگ: تو تحمیل ناخواسته ی گریبانگیر بشریتی
من منتخب آنها برای رهایی از تو
زندگی: تو فاجعه انفصال عاشق و معشوقی
من فرصت دوباره باهم بودنشان
مرگ: تو بار سنگین اجباری برای زجر کشیدن
من جرثومه ای برای گریز از این وادی
زندگی: تو اشک مادر داغدیده ای
من اشک شوق دیدار فرزند مفقود الاثر
مرگ: تو تولد کودک نامشروع دو بی خانمانی
من گریزی برای رهایی از این مخمصه
زندگی: من لبخند زیبای یک نو مادرم
تو خلوت تنهایی یک زوج عاشق
مرگ: من پایان ناله های یک پیرمرد زمینگیرم
تو اصراری زجرآلود به بودن او
زندگی: من مصور یک بوسه ی شیرین عاشقانه ام
تو قطره اشک یک عاشق در هجران معشوق
مرگ: تو چشم نظاره گر شکنجه های یک شکنجه گری
من تیر خلاصی از این عذاب
زندگی: من عفو یک پدر داغدیده ام
تو سنگسار یک زن به جرم عاشق بودن
مرگ: من خط بطلان به وجود پس از مرگ معشوقم
تو جزای جرم زندگی بدون او
زندگی: من نگاه نوازشگر یک پریزاده ام
تو خلوت سرد تنهایی
مرگ: من فرصت گرم انتقامم
تو انتظار بیهوده یک مادر ناباور
زندگی: من نقطه اوج عروج یک انسانم
تو نزول او به پست ترین جای ممکن !
مرگ: ............................... !!!

گرچه از مرگ گریزی نیست و نباید حتی لحظه ای از اون غافل بشیم اما زندگی نیز، فرصتی است که
خداوند بما داده و بجاست که ازش کمال لذت رو ببریم و زندگی را آنطور که شایسته است زندگی کنیم.

عاشقانه

بگین بباره بارون ، دلم هواشو کرده بگین تموم شدم من ، بگین که برنگرده بهش بگین شکستم ، بهش بگین بُریدم برهنه زیر بارون ، خرابُ درب و داغون از آدما  فراری ، از عاشقا گریزون بهش بگین شکستم ، بهش بگین بُریدم   آرام باش عزیز من آرام باش دوباره سر از آب بیرون می آوریم و تلألو آفتاب را می بینیم زیر بوته ای از برف که این دفعه درست از جایی که تو دوست داری، طالع می شود   چیزی به فرو رفتنم نمانده ، چیزی به تمام شدنم نمانده ، در سایه سنگینی که بر روی زندگی ام افتاده ، وزش نابودی را می بینم   با من بگو قصه هاتو ، تا بدونم غصه هاتو    با شمایم نشنیدید ؟ جوابم بدهید تشنگی کشت مرا جرعه ی آبم بدهید تشنه ام وای اگر آب به دستم نرسد دست کم آب ندادید سرابم بدهید سال ها هست که این شهر به خود مست ندید عقل ارزانی تان باد شرابم بدهید درد عشق است که جز مرگ ندارد مرحم چوبه ی دار مهیاست طنابم بدهید خواب تا مرگ،کسی گفت فقط یک نفس است قسمتم مرگ نشد فرصت خوابم بدهید گفته بودید که هر جرم عذابی دارد عاشقی جرم بزرگی ست عذابم بدهید   گاهی نیاز داری به یه آغوش بی منت ، که تو رو فقط و فقط واسه خودت بخواد...که وقتی تو اوج تنهایی هستی ، با چشماش بهت بگه : هستم تا ته تهش ! هستی !؟   گاهی دلت بهانه هایی می گیرد که خودت انگشت به دهان می مانی... گاهی دلتنگی هایی داری که فقط باید فریادشان بزنی اما سکوت می کنی ... گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده ات... گاهی دلت نمی خواهد دیروز را به یاد بیاوری انگیزه ای برای فردا نداری و حال هم که... گاهی فقط دلت میخواهد زانو هایت را تنگ در آغوش بگیری و گوشه ای گوشه ترین گوشه ای...! که می شناسی بنشینی و"فقط" نگاه کنی... گاهی چقدر دلت برای یک خیال راحت تنگ می شود... گاهی دلگیری...شاید از خودت...شاید   زلال که باشی دیگران سنگ های کف رود خانه ات را می بینند ...! بر میدارند و نشانه میروند درست سوی خودت.   با تیشه خیال تراشیده ام تو را در هر بتی که ساخته ام دیده ام تو را از آسمان به دامنم افتاده آفتاب؟ یا چون گل از بهشت خدا چیده ام تو را هر گل به رنگ و بوی خودش می دمد به باغ من از تمام گل ها بوییده ام تو را رویای آشنای شب و روز عمر من! در خواب های کودکی ام دیده ام تو را از هر نظر تو عین پسند دل منی هم دیده، هم ندیده، پسندیده ام تو را زیبا پرستیِ دل من بی دلیل نیست زیرا به این دلیل پرستیده ام تو را با آنکه جز سکوت جوابم نمی دهی در هر سؤال از همه پرسیده ام تو را از شعر و استعاره و تشبیه برتری با هیچکس بجز تو نسنجیده ام تو را   سکوت کن نازنین سکوت کن فریادت را چنین جماعت منگ جز به سکوت بر نخواهند تافت آغوشت را فروگیر مهربان بازوانت را فروگیر نوازشی نکرده دستانت را قطع می‌کنند تا نوازشی نکنی   نگاهش می کنم شاید بخواند از نگاه من که او را دوست می دارم ولی افسوس... او هرگز نگاهم را نمی خواند   در چشم هایم غرق شو.... و هزار و یک بار به حرمت دقایق عشق پاکی که برایت سپری کرده ام لبخند بزن به چشم هایم نگاه کن.....آثار این چند سال عاشقیم...آنجاست!!!   ارغوان شاخه همخون جدامانده من آسمان تو چه رنگ است امروز ؟ آفتابی ست هوا ؟ یا گرفته است هنوز ؟ من در این گوشه که از دنیا بیرون است آفتابی به سرم نیست ، از بهاران خبرم نیست آنچه می بینم دیوار است آه این سخت سیاه ، آن چنان نزدیک است که چو بر می کشم از سینه نفس نفسم را بر می گرداند ره چنان بسته که پرواز نگه در همین یک قدمی می ماند کورسویی ز چراغی رنجور قصه پرداز شب ظلمانی ست نفسم می گیرد که هوا هم اینجا زندانی ست هر چه با من اینجاست رنگ رخ باخته است آفتابی هرگز گوشه چشمی هم بر فراموشی این دخمه نینداخته است اندر این گوشه خاموش فراموش شده کز دم سردش هر شمعی خاموش شده یاد رنگینی در خاطر من گریه می انگیزد ارغوانم آنجاست ارغوانم تنهاست ارغوانم دارد می گرید چون دل من که چنین خون ‌آلود هر دم از دیده فرو می ریزد ارغوان این چه راز ی است که هر بار بهار با عزای دل ما می آید ؟ که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است وین چنین بر جگر سوختگان داغ بر داغ می افزاید ؟ نگاهت کافیست تا دوباره در هوای آمدنت بمیرم . . . تو همیشه دعوتی ، راس ساعت دلتنگی !   چنان به موی تو آشفته‌ام به بوی تو مست . . . که نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست   عشق یعنی مادر صبر یعنی یک زن مهر یعنی دختر نور یعنی خواهر هرچه هستی عشق،صبر،مهر یا نور رهایم کن و بگذار قالب خندان هر روزم را بشکنم و بروم . . .        هنگام پاییز ، زیر یک درخت ... مردم ، برگهایش مرا پوشاند و هزاران قلب یک درخت گورستان ... قلب من شد   رخ نما بهر نگاهم که مرا طاقت تنهایی نیست دل سپار بر دل عصیان که مرا طاقت رسوایی نیست کنج میخانه شب و روزم شده نام تو باز کن صدایم که در این میکده چو من شیدایی نیست تار و پود دلم اینک شده غرق نیاز تو دوست دست من گیر تو امروز که دگر فردایی نیست یاد تو در دل من چو خون جاری گشت همه اشکال فلک دیدم و چون تو مرا ماهی نیست رخ نما بهر نگاهم که اینک محتاج نگهم سجده بر نام تو دارم و دگر مرا امایی نیست هر زمان نام تو خواندم دلم آرام گرفت گرمتر از خانه پر مهر تو مرا جایی نیست دل ما خانه عشق است تو بیا به مهمانی ما باده ومی مهیاست ولی ساقی نیست بیا تا باده بنوشیم و نشینیم بر مرکب عشق ساقیا چو امشب گذرد دگر عمری باقی نیست من اگر دیوانه ام  با زندگی بیگانه ام  مستم اگر یا گیج و سرگردان و مدهوشم  اگر بی صاحب و بی چیز و ناراحت خراب اندر خراب و خانه بر دوشم  اگر فریاد منطق هیچ تأثیری ندارد  در دل تاریک و گنگ و لال و صاحب مرده ی گوشم  به مرگ مادرم : مردم  شما ای مردم عادی  که من احساس انسانی خودرا  بر سرشک ساده ی رنج فلاکت بارتان  بی شبهه مدیونم  میان موج وحشتناکی از بیداد این دنیا  در اعماق دل آغشته با خونم هزار درد دارم  درد دارم

میلاد با سعادت حضرت علی ابن موسی الرضا (ع)

خجسته میلاد با سعادت حضرت علی ابن موسی الرضا (ع)
پیشاپیش بر شما ایرانیان عزیز مبارکباد

پروانه ها، بال زنان، شاعرانه ترین پروازشان را بر گرد شمع شبستان هشتم دنیا، آغاز می کنند. خورشید، شور و التهاب شگفتی را در وجود خویشتن احساس می کند. ماه، از همیشه زیباتر می شود و نگاهش را میهمان سرور و سرسبزی می سازد. درختان با خرسندی به سیمای آفتاب می نگرند و به شادمانی می پردازند. کائنات غرق در نورند. فرشته ها و آدمیان مسرورند. همگان مشتاق طلوع روی اویند. همه می خواهند سیب خوشبوی وجود او را ببویند.

آری، ای سید گل ها، ای مولا، ای سبزه زار سر زندگی و صفا، ای علی بن موسی الرضا علیه السلام، قدوم پاک تو، حضور همه زیبایی ها را بیمه می کند. دست های مهربان لطف تو، برترین سایه بان دل ها و دیده های ماست. ای هشتمین امام، خجسته میلاد روشنایی بخش تو، بر همه هستی مبارک و فرخنده باد.

مرقد مطهر امام رضا علیه السلام ساحل دریای عرش خدا و غبطه گاه ملایک آسمان هاست. خوش به حال اونهائی که امروز افتخار پابوسی اون حضرت رو دارند. خیلی ها دلشون میخواست الان تو صحن و سرای با صفاش بودند. شاید من و شما هم الان دلمون پر میکشه تا حتی برای مدتی کوتاه سفری داشته باشیم به جایگاهی چه بسیار زیبا از ملکوت... به قطعه ای از بهشت ! اما در زمین... جائیکه همه غم های دنیا رو از یادمون میبره و با زیارت بارگاه مقدسش روحمون تازه میشه... جائیکه هیچگونه زشتی ای نیست... روح انسان آزرده نمیشه... دلها همه شکسته است اما از شوق حضوری که در جایگاهش مهربانی هست و لطف بیکران... عطر بالهای فرشتگان مشام رو نوازش میده... کبوترهای معصوم حرم پایبندی و آزادگی رو نوید میدن... حضوری پر عطوفت از آقامون احساس میشه...

در جوار آقا امام رضا خواسته ها بزرگ است؛ حرف زیاد است؛ اما خیلی چیزها گفتنی نیست... مثل درک عظمت خواندن دو رکعت نماز پایین پای حضرت رضا(ع)... شاید از زمان گفتن تکبیر احساس می کنی که در باغهای بهشتی و در کنار ایشون و دیگر صالحان، خدای مهربان رو ستایش میکنی هرگز نمی تونی لذت و صفای اونجا بودن رو درک کنی مگر اینکه خودت تجربه کنی... خدا کنه قسمت همه دلباختگان اون حضرت بشه که توفیق حداقل یه امروز رو داشته باشند تا در برابر عظمت و بزرگواری آقا دلشون مصفا بشه... شاید دلت تنگ شده ! برای خیلی از معنویت هایی که نظیرش هیچ جای دیگه نیست... شاید بخوای دستهای نیازمندت رو بسوی آقا دراز کنی و زمزمه کنی که یا علی ابن موسی الرضا، دلم، ایمانم و همه باورم را به مشبکهای ضریحت که همانا پنجره های آسمانند گره زده ام... شاید هم بخوای دلتنگی هاتو نجوا کنی...

خیلی چیزها شاید از ادراک آدمی بدور باشه... ممکنه هنوز فرصتش پیش نیومده تا خودتو در اونجا احساس کنی در حالیکه میتونی دلت رو از همینجا روانه کنی به حرم آقا... آره ! وقتی با معرفت و توجه، با چشم دل و خلوص نیت قدم بگذاری به حرم معطر و مطهر آقا امام رضا، اطمینان داشته باش که حضور و گرمای خورشید رو حس می کنی... انوار طلاییش نوازشت می کنه... اونجا احساس آرامش و امنیت کامل میکنی... دیگه دلت کم نمی خواد... چون سفره پهنه... و میزبان کریم است و رحیم است و مهمان نواز... فقط باید سعی کنی میهمان خوبی باشی و ملتمسین دعا رو هم از یاد نبری...

در باغ ولایت گل خوشبوست رضا
سرو و چمن گلشن مینوست رضا

نومیـــــــد مشو ز درگه احسانـش
زیرا به جهان ضامن آهـوست رضـا









در آستانه سالروز ولادت ولی نعمت تمام ایرانیان، امام رضا علیه السلام
بهترین شادباش ها تقدیم به شما دوستان گرامی

کاش میفهمیدی

فرصت ما تمام شده باید از این قصه بریم فرقی نداره من و تو کدوم یکی مقصریم...

خاطره ها رو یادمه لحظه به لحظه مو به مو هیچی رو یاد من نیار

                                                          اونقدر خرابم که نگو....

بد بودم و بدتر شدم میرم با پاهای خودم میرم نمیدونم کجا

                                                              اه کم اوردم به خدااااا

دلگیرم از دست خودم کاش عاشقت نمی شدم هر جوری که می خواستم نشد...

از غم یه ذره هم کم نشد من موندم و تنهایی هام از دنیا هیچی نمی خوام...

عاقبت من رو نگاه اشتباه پشت اشتباه...

هروز عاشق تر شدیم تو عشق خاکسر شدیم...

سوختیم ولی به آرزومون نرسیدیدیم

فقط گریه فقط عذاب صد تا سوال بی جواب نه من نه تو از عاشقی خیری ندیدیم...

دلگیرم از دست خودم کاش عاشقت نمی شدم هر جوری که می خواستم نشد...